Już we wrześniu 1939 r. rozpoczęło się wypędzenie ludności polskiej z obszarów włączonych do Rzeszy. W latach 1939 – 1942 władze niemieckie wysiedliły z tych obszarów w sumie około 860.000 Polaków. Zostali oni deportowani albo do „Generalnego Gubernatorstwa”, albo bezpośrednio do pracy przymusowej do Niemiec.
Masowe deportacje do pracy przymusowej do Niemiec obejmowały również ludność „Generalnego Gubernatorstwa”. Próba zwerbowania „dobrowolnej” siły roboczej, podjęta przez niemieckie władze okupacyjne, nie powiodła się. Od połowy 1940 r. nabór przeprowadzony był więc siłą, w asyście policji. Odmowa stawienia się do pracy była karana wysłaniem do obozu koncentracyjnego, a w szczególnych wypadkach – śmiercią. W większych miastach organizowano masowe łapanki uliczne, w celu pozyskania dalszej siły roboczej. Szacuje się, że do 1945 r. do pracy przymusowej do Niemiec deportowanych zostało około 2.800.000 obywateli polskich, których zatrudniono we wszystkich gałęziach niemieckiej gospodarki. Obok cywilnych robotników przymusowych dla Niemiec pracowało także około 300.000 polskich jeńców wojennych.
Polscy robotnicy przymusowi zostali wyłączeni z systemu niemieckiego prawa pracy. Nie posiadali tych samych praw co niemieccy pracownicy. W porównaniu do Niemców zarabiali o wiele mniej, mimo że wykonywali taką samą pracę. Mieli ponadto obowiązek noszenia po prawej stronie na piersiach symbolu z literą „P”. Wszelakie uchybienia przy pracy karane były przeniesieniem do obozu pracy wychowawczej lub do obozu koncentracyjnego.
Polskim robotnikom przymusowym zakazano opuszczania miejsca pracy, korzystania z publicznych środków transportu, brania udziału w nabożeństwach i wszelkich świętach, chodzenia do kina, teatru i restauracji. Kontakty seksualne z Niemcami były karane śmiercią. Dzieci robotników przymusowych z Polski nie mogły chodzić do szkoły, musiały także pracować.
Źródło: Fundacja Polsko-Niemiecki Pojednanie (Stiftung Polnisch-Deutsche Aussöhnung)
Pouczenie: „Jak zachowujemy się w stosunku do Polaków?“ Podobne antypolskie ulotki były rozdawane w całych Niemczech:
Źródło: Historisches Museum Hannover, VM 36360
