Dziesiątki tysięcy ludzi z okupowanych krajów europejskich znalazło się w Południowej Dolnej Saksonii w latach 1939-1945. Zwerbowani, zobowiązani do pełnienia służby lub deportowani przemocą, pracowali tu przymusowo. Po wojnie różnie potoczyły się ich losy.
Wystawa „Śladami. Praca przymusowa Europejczyków w Południowej Dolnej Saksonii 1939-1945” na nowo chwyta luźne nitki, które oplatają Europę i tworzy przy tym nową sieć: partnerzy z Polski, Holandii, Włoch i Niemiec pracują wspólnie i z różnych perspektyw opowiadają o przeżyciach i losach byłych robotników przymusowych w Południowej Dolnej Saksonii. Symbol kraju znajdujący się w prawym górnym rogu każdego tekstu wskazuje, z perspektywy jakiego kraju został on napisany.
Na wystawie świadkowie historii z różnych krajów sami opowiadają o tym, co ich spotkało. Ich historie zaczynają się od opisu dzieciństwa i młodości, obejmując okres przed II wojną światową, następnie podążają różnymi drogami deportacji: ze wschodu, zachodu i południa, spotykają się na chwilę w Południowej Dolnej Saksonii na stacji praca przymusowa, zanim rozproszą się po różnych życiowych drogach. W wywiadach filmowych świadkowie dają zwiedzającym możliwość wglądu w ich dalsze życie. Przygotowany obecnie przez studentów film i materiał zdjęciowy ostatecznie konfrontują wspomnienia z teraźniejszością. Dokumentacja filmowa nie jest dostępna w Internecie, można ją obejrzeć jedynie w ramach wystawy objazdowej.
Oblicza pracy przymusowej w okresie nazizmu są rozmaite. Aby przybliżyć jej obraz odbiorcom, wystawa koncentruje się na biografiach kilku osób oraz na określonym regionie, który obejmuje obszar od Bad Gandersheim na północy, aż po bramy Kassel na południu oraz od Weser i Soling na zachodzie do Duderstadt i granicy gór Harzu na wschodzie.Czerwonym punktem zaznaczone zostało położenie Południowej Dolnej Saksonii w Europie (położenie powiatów Getynga i Northeim).