Textgröße:  A   A+ A++

Sytuacja włoskich internowanych żołnierzy

Włoscy więźniowie docierają do Niemiec w wagonach bydlęcych, przez Niemców traktowani są z pogardą: Zerwanie niemiecko-włoskiego sojuszu obudziło głęboko skrywany rasizm wobec „południowych zdrajców”. Żołnierze utracili status jeńców wojennych i stali się  „włoskimi internowanymi żołnierzami” („Italienische Militärinternierte“ - IMI). Odtąd byli oni zdani na łaskę i niełaskę aufzejerów i zostali pozbawieni opieki Konwencji Genewskiej. Oficerowie zostali oddzieleni od swoich oddziałów, które od tej chwili zostały przeznaczone do pracy przymusowej.

Mussolini, który został uwolniony przez Niemców, szukał ochotników do armii Repubblica sociale italiana (Włoska Republika Socjalna), która została założona 13 września 1943 r. i która była poddana narodowosocjalistycznym Niemcom. Na jego wezwanie odpowiedziało tylko 20% żołnierzy. Duża część Włochów wybrała obóz, ponieważ odczuwali oni rozgoryczenie wobec Niemców. Przekonani o rychłym końcu wojny wzbraniali się przed walką po stronie narodowych socjalistów i faszystów.

Wehrmacht i przemysł Rzeszy rywalizowały o włoskich internowanych, którzy byli przede wszystkim przeznaczeni do pracy w przemyśle wojennym, w górnictwie i w przemyśle budowlanym. Pierwsza zima miała katastrofalne skutki. Niewystarczająca ilość żywności, zimno, nędzne warunki higieniczne były przyczyną tego, że wśród Włochów szerzyły się epidemie i wielu z nich zmarło z powodu osłabienia organizmu.

Układ między Hitlerem i Mussolinim, który przed rodakami musiał tłumaczyć się z warunków, w których żyli i pracowali internowani, doprowadził w końcu do zmiany ich statusu z jeńców wojennych na pracowników cywilnych. Od lata 1944 r. włoscy internowani posiadali dokumenty osobiste. Wewnątrz obozu cieszyli się tymi samymi swobodami, co cywile deportowani z Włoch. Ten nowy status skutkował tym, że również oficerowie musieli wykonywać obowiązkową pracę. Ci, którzy się sprzeciwiali, byli karani w obozie.

Liczba włoskich internowanych w Okręgach Wojskowych Rzeszy i na terenach okupowanych (październik 1943 r. - kwiecień 1944 r.).

Źródło: Analiza: Gerhard Schreiber: I militari italiani internati nei campi di concentramento del terzo reich. Traditi, disprezzati, dimenticati, Stato Maggiore dell’Esercito, Ufficio Storico, Roma, 1997

 

12 listopada 1944 r. w Bellagio (Como) podpisano układ, który zakładał zakończenie przymusowego werbunku siły roboczej we Włoszech. Mimo tego deportacje cywilów odbywały się do końca wojny.

Źródło: Istituto di Storia Contemporanea »Perretta«, Como/ Valter Merazzi


Źródło:
Istituto di Storia Contemporanea »Perretta«, Como/ Valter Merazzi