„Je leeft ermee“, zegt Wiktorja Delimat. Je leeft ermee, op alle kanten. Beslissend lijkt te zijn, hoe je dat doet. De latere vredesnobelprijswinnaar Elie Wiesel was als jonge man in het concentratiekamp Buchenwald opgesloten en moest meemaken dat zijn vader daar voor zijn ogen stierf. Op 5 juni 2009 keerde hij uitgenodigd door de president van de VS naar Buchenwald terug. Elie Wiesel zei daar:
„De tijd is toch gekomen. Het is toch genoeg. Het is genoeg. Wij willen niet meer naar het kerkhof gaan. Het is genoeg. Er zijn voldoende wezen, voldoende slachtoffers. Er moet een ogenblik zijn waarop het je lukt mensen samen te brengen.
Derhalve zeggen we tegen iedereen die hier naartoe komt: Ga terug, herinner je en wees vastbesloten op elkaar toe te gaan! De herinnering moet de mensen op elkaar toe laten gaan en ze niet van elkaar scheiden. Deze belevenis hier moet in geen geval woede in onze harten planten maar een gevoel van solidariteit onder ons tot stand brengen. Wat zouden we dan anders kunnen doen behalve dat we deze herinnering in ere houden, opdat de mensen overal ter wereld kunnen zeggen: De 21. eeuw is een eeuw van een nieuw begin, een eeuw van nieuwe beloftes, een eeuw van onmetelijke hoop en een eeuw van diep gevoelde dankbaarheid tegenover al degenen die in deze taak geloven, die op het doel is gericht de levensvoorwaarden van de mensen te verbeteren.“